Belevenissen op en langs het spoor

Te late treinen. Stroomstoringen. Kapotte treinen. Blaadjes op het spoor. Geen zitplaatsen en noem alle ongemakken van het reizen met de trein maar op. In een door tijd geregeerde samenleving kan je bijna niet meer met goed fatsoen met de trein.

Zo ook vorige week weer. Een belangrijke afspraak in Eindhoven. Wikken en wegen hoe ga ik daar naar toe? Met de auto of het openbaar vervoer. Afgezien van mogelijke files heb je met de auto redelijk veel invloed op de reisduur. Althans dat gevoel geeft het. Want een trein missen kost al gauw een kwartier als het al niet langer is. En wachten wordt dan tandenknarsen. Terwijl je met de auto nog enige invloed kan uitoefenen omdat je zelf aan het stuur zit.

Werken langs het spoor
Voor deze afspraak hoefde ik niet lang na te denken want het kantoor waar ik moest zijn ligt pal naast een station. De beoogde trein zou om 2 minuten voor 9 vertrekken. Aangezien ik een voordeelurenabonnement heb mag ik die dus niet nemen. Maar treinen komen wel eens een minuutje of wat te laat, dus ik waagde het erop.

De aanblik van het overvolle perron gaf al geen goed gevoel. De voorgaande trein van 8.44 uur was nog niet eens aangekomen. Gevolg: een horde druk telefonerende studenten die hun eerste lesuur gingen missen. Een beter excuus is er niet. Voor mij restte wikken en wegen: blijf ik wachten of ga ik alsnog met de auto. Dat laatste toch niet zo’n goed plan, want ik had mij niet verdiept in de parkeermogelijkheden aldaar. Toch maar wachten dus.

Roken in openbare ruimte verboden

Ik besloot even binnen in de wachtruimte plaats te nemen, afwachten op wat komen ging. Binnen zat een jongen te roken, het leek net of je een rookruimte binnen kwam. “Je mag hier toch niet roken”, flapte ik er eerder uit dan handig is. “Jawel, want ik zit binnen twee meter van de rookpaal, ik heb het zelf uitgemeten.” Terwijl hij de paal aanwees die 1,5 meter van de deur afstond. Tegen zoveel creativiteit zijn argumenten niet opgewassen.

Eindelijk ver na negenen verscheen er een trein die ik eigenlijk niet moest hebben. Maar op advies van de medereizigers, die duidelijk nog vaker met de trein reizen dan ik, ben ik daar toch ingestapt, je wist immers nooit wanneer de volgende kwam. Dat was een goed advies want bij het volgende station had ik meer keuzemogelijkheden en kon ik via een andere route toch op tijd mijn weg vervolgen.

Surrealisme en humor
De problemen van de laatste tijd zitten hem vooral in de nieuwe hightech Sprinters heb ik al pratende met andere reizigers begrepen. De nieuwste technologische snufjes blijken nogal storingsgevoelig en leiden soms tot verbijsterende situaties. Het display met reisinformatie gaf aan dat ik onderweg was naar Amsterdam in plaats van naar Eindhoven. Een surrealistisch tafereel waarbij je toch even aan jezelf begint te twijfelen.

De nieuwe Sprinters zijn erg mooi dat kan ik niet ontkennen. Maar wat was er mis met de oude boemeltjes? Die deden het tenminste. Waren ze echt aan vervanging toe? Nooit wat van gemerkt. De digitale informatie is wel een vooruitgang. Nu kan ik tenminste zien waarom ik altijd zo zit te zweten in de trein. De binnentemperatuur is namelijk 21ºC, warmer dan bij mij thuis. Veel te warm dus met ook

nog eens je winterjas aan, vooral als je opgepropt nog extra warmte ontvangt van de medepassagiers. Dat mag en kan dus wel een tikkie duurzamer.

Reizen met de trein heeft toch wel zijn charmes, je maakt nog eens wat mee zo op en langs het spoor. Laatst had ik nota bene een afspraak met iemand van ProRail. Ik kom het station op en zie dat de trein vertraging heeft. Even later gevolgd door een mededeling dat er tot het eind van de dag geen treinverkeer mogelijk is - stroomstoring. Dit geloof je dus echt niet. Het toppunt van humor en surrealisme is: als je je afspraak bij ProRail moet gaan afbellen omdat de trein niet rijdt!
.